Plac

Noc była ciepła, księżyc jasno świecił, a kto tutaj stał był pewny- z tego nie będzie dzieci. Głównie dlatego, że placyk był dość mocno zatłoczony. Po brzegach rozstawiono stoiska z jedzeniem, grami i konkursami. Na środku można było sobie usiąść przy jednym z drewnianych stolików. Gwar rozmów roznosił się jeszcze daleko od samego miejsca. Wszystko oczywiście zostało oświetlone za pomocą świec czy lampionów. Jedynym niepasującym elementem był sterowiec, którego pulpit informacyjny nadaj żarzył się jasnym światłem podając aktualną pogodę: zachmurzenie zerowe, wiatr słaby północny, temperatura 20 stopni Celsjusza.
//do 3 osób przyjmę w tym miejscu//

Kaguya dziś wcześniej skończyła pracę i nie miała ochoty na robienie czegokolwiek w domu. Nie czuła się skuszona ani literaturą, ani dobrodziejstwami internetu. Właśnie po to ruszyła do miasta, z początku kierując się w stronę swojej ulubionej cukierni. W końcu słodkości to przywilej samotnych!
Niestety musiała przebrnąć plac, który był dziś pełen nie tylko szarej masy, ale też kolorowych stoisk z najróżniejszymi pierdółkami. Nie czuła się tym zirytowana, ale też nie potrafiło to na niej zrobić wrażenia. Kiedy ostatnio była na festiwalu? Chyba jeszcze w jej ojczyźnie, to było... pięć lat temu? Jeszcze wtedy studiowała. Ale czas robi swoje, a panna Hattori starzała się coraz bardziej.
Dzisiaj nosiła trampki, jeansy, białą koszulkę oraz czarną bluzę. U boku miała torebkę, w której miała na wszelki wypadek gaz pieprzowy. I właśnie uciążliwie przeciskała się przez tłum, aż w końcu ktoś ją zepchnął w pobliże jednego ze stolików, przy którym siedziała grupka młodzieży, której nawet nie obdarzyła spojrzeniem.

Niespodziewanie usłyszała obok siebie zachwycone gwizdy dorastających chłopców. Odwróciła się i posłała im przepełnione chłodem spojrzenie. Jak to dobrze, że jej spojrzenie nie potrafiło zabijać, bo zapewne populacja Kardli w mgnieniu oka zmniejszyłaby się o parę duszyczek. Poczuła jeszcze większy głód łakoci, a jednocześnie rozdrażnienie spowodowane swoim własnym zachowaniem. Czy jest już na tyle samotna, że poświęca choćby jedno, lodowate spojrzenie takim żałosnym śmieciom? Nagle do jej uszu dobiegł głos, który niemalże doprowadził ją do białej gorączki: "Hej, jesteś nauczycielką? Wiesz, dawno mi nikt nie stawiał pały..." - czara goryczy się przelała.
Zanim się zorientowała, na placu rozległo się bardzo głośne plaśnięcie, a poczerwieniały, pryszczaty zbereźnik zaciskał zęby, wstając. Jego towarzysze nagrodzili go salwami prymitywnego rechotu. Będąc w amoku nie usłyszała ich następnych słów, dość powiedzieć, że podnieśli się i z debilizmem wymalowanym na twarzy patrzyli na panią neurolog, najwyraźniej próbując coś zrobić. Ona zaś zdała sobie sprawę z tego, że może być już za późno, by sięgnąć po gaz pieprzowy.

Nie sądziła, że kiedykolwiek zostanie wmieszana w bójkę jakichś licealistów. W końcu była kobietą, a szkolne lata miała od dawna za sobą. Z powagi sprawy zdała sobie sprawę dopiero wtedy, kiedy dostrzegła błyski stali. Przełknęła ślinę, po czym spróbowała wmieszać się w tłum, ale chyba było za późno. Ukradkiem spróbowała zanurkować dłonią w torebce, może uda jej się wyciągnąć uniwersalny środek obezwładniający. Tymczasem ludzie mijali ich jak gdyby nigdy nic, po prostu się ciesząc festiwalem i nie zwracając uwagi na drobne zachmurzenie w atmosferze ogólnej radości. Gdyby tak pozostało do końca, sytuacji mogłaby się skończyć nienajlepiej dla panny Hattori.
Wtedy też do całej awantury wmieszał się kolejny chłopak, który praktycznie od początku nie żałował agresji. Ku jej uldze w jej obronie. Czyżby? Rycerz na białym koniu? Niech będzie, liczy się, aby przeżyła. Kolejne słowa, które wypowiadał, utwierdzały ją w przekonaniu, że otrzymała ratunek. Szkoda tylko, że od jednej... osoby. W ciągu kilkunastu sekund przed jej oczyma rozegrały się iście dantejskie sceny wzbogacone monologiem rodem z jakiegoś niskobudżetowego anime. Jedno jej spojrzenie oraz słyszane okrzyki bólu wystarczyły, aby zrozumiała, że miała farta i trafiła na jednego z "głównych bohaterów", którzy mają obłędne zdolności bojowe.
W tym czasie kolejne pary oczu zaczynały obserwować zajście, ba, miała wrażenie, że kilka osób robi zdjęcia, a ktoś robi nagranie. Filmik z całej akcji nie tylko przedostanie się do internetu, ale też do monitoringu miejskiego. Momencik... po drugiej stronie placu jest siedziba Judgementu. Nie, nie miała ochoty na przesłuchania i ciąganie po sądach, nawet jeżeli teoretycznie była tylko świadkiem.
Poczuła mocny uścisk, a mgnienie oka później była ciągnięta w tłum przez swojego wybawcę. Odeszli gdzieś na bok, ale dalej nerwowo się rozglądała, czy przypadkiem ktoś z charakterystyczną opaską nie idzie w ich stronę.
- Zdarza się - wzruszyła ramionami. Krzyki poszkodowanych tonęły w miejskim szmerze. Nie uciekli tak daleko, ale przy takiej rotacji masy ludzkiej, to było jak całe kilometry - Takich gówniarzy można spotkać w każdym środowisku - wzruszyła ramionami. Torpedował ją swymi niebieskimi oczami. Kilka lat temu pewnie zwróciłaby na niego uwagę, ale dzisiaj... nie, nie jarała się nieco młodszymi chłopczykami. Już kilku takim zaglądała do mózgów. Dlatego bez śladu rumieńca na twarzy mogła rozmawiać nawet z młodym, ponętnym bogiem - W tym mieście mnie już nie znajdą. Chyba.

Tłum ludzi wrzał radośnie spędzając ostatnią wolną noc. Co bystrzejsze oko mogło dostrzec, że członkowie pewnych jawnych organizacji dyskutują o czymś zagorzale przez krótkofalówki. Padały szyfry i kody, których na szczęście nikt nie usłyszał.
Tym czasem piękna pani neurolog po przeżyciu kilku nieco wstrząsających chwil mogła się nacieszyć towarzystwem bisza Neptuna, który to dzisiaj grał chyba rolę księcia w srebrnej zbroi. Być może udałoby im się nawet pogadać dłużej o różnych mózgach czy białych proszkach nasennych, gdyby Kaguyi nie zaczepił jeden ze mężczyzn posiadających swoje stoisko.
- Hej panienko, nie chcesz może spróbować szczęścia? Wyglądasz mi na twardą babkę.
Za nim znajdowała się mini strzelnica z trzema tarczami. Na ladzie tuż obok parki leżały strzelby na strzałki, które zapewne służyły do gry. Nie wiadomo jednak jaka była wygrana.

Słuchała tylko w połowie filozoficznego wywodu swojego wybawcy. Lubiła czasem pogadać na tematy egzystencjonalne, ale nie kiedy dopiero wydostaną ją z łap bandy zbirów. Osobiście nie chciałaby się stać celem obserwacji jakichś służb, szczególnie, że powinna dbać o dobre imię swojej rodziny również w tych stronach. Rozprawa sądowa mogłaby poważnie nadszarpnąć renomę, na którą do tej pory zapracowała sobie w tym miejscu, a na to nie mogła sobie pozwolić. Natychmiast dostrzegła okazję, kiedy przypruł się do nich facet od karabinów.
- Na razie sza. Udawaj - powiedziała półszeptem, po czym stworzyła na swojej twarzy wspaniały, promieniujący szczęściem uśmiech w międzyczasie biorąc pod ramię prawdopodobnie zaskoczonego bisza Neptuna - Ohh... Ja... No cóż, nie jestem w tym dobra, ale - jeszcze bardziej wygięła swe usta puszczając spojrzenie swojemu wybawcy. Oby on też miał jakieś zdolności improwizatorskie - Spróbuję. To chyba dobrze, prawda? - jeśli musiała, uiściła stosowną opłatę za strzał. Udając niepewność, chwyciła strzelbę. Nie za ten koniec co trzeba. Czego się nie robi, żeby stworzyć pozory? Oczywiście po chwili to poprawiła, ale chciała wyglądać maksymalnie nieporęcznie z tą bronią - Yhmm... Dobrze to trzymam? Tak, prawda? - zerkała co chwilę na młodzieńca. Tylko oczy Kaguyi zdradzały fałsz, którym karmiła wszystkich dookoła - Tak, chyba tak - dodatkowo jej głos był bardzo łagodny, jakby była zupełnie inną osobą. Z samego zachowania dałoby się wywnioskować, że jest licealistką, albo bardzo młodą studentką. Niestety, latka leciały.
Kiedy już zabrała się poważnie za strzał, za cel obrała sobie środkową tarczę. Była praworęczna lewooczna - podobno tak mieli najlepsi snajperzy na świecie. Upewniła się, że trzyma strzelbę prosto. Znała podstawy, więc zerknęła też, czy z celownikiem wszystko w porządku. W końcu koleś mógł naciągać wszystkich, a na przykład nie regulował muszki. Jeśli wszystko wydawało się idealne, uniosła broń, po czym wstrzymała oddech. Wyciszyła się przymykając prawe oko. Bywała czasami na strzelnicy, ale nie na tyle często, by dorównywać poziomem profesjonalistom. Jej palec spoczął na spuście. Mijały kolejne sekundy, kiedy ona wciskała bardzo powoli spust. Tylko totalni amatorzy strzelają od razu, przez co broń łatwo zmienia pozycję w momencie wystrzału. W końcu, zanim powietrze zaczęło jej się kończyć, rozległ się brzęk. Strzałka poleciała w kierunku tarczy...

Opłaty żadnej wnosić nie trzeba było. Widać z niektórych atrakcji skorzystać można było za darmo. Mężczyzna przyglądał się z zaciekawieniem jak Kaguya łapie broń i powoli przymierza się do strzału. Kiwał przy tym głową, powtarzając nieco pod nosem „tak, tak dobrze”. Z samym sprzętem nie było nic złego. Zwykła zabawka bez żadnych dodatkowych… „udziwnień” na plus dla właściciela.
Strzałka poleciała w kierunku tarczy i niestety nie trafiła w samą dziesiątkę. Ale była dość blisko niej! Mężczyzna zacmokał z uznaniem dla pięknej pani doktor.

- No, no. Niezłe panienka ma oko. 
Schylił się nagle sięgają po coś spod lady. Trochę mu to zajęło, ale, gdy już się wynurzył, trzymał w rękach pluszowego misia o wysokości około 50 centymetrów.
- Proponuję spróbować też na innych stoiskach. Całkiem tutaj ich sporo.- Wyciągnął przed siebie rękę i zatoczył nią koło. Faktycznie, nie brakowało miejsc do zabawy.- Podobno gdzieś można wygrać spotkanie z kimś z rady, ale nie wiem dokładnie gdzie.

Pozwoliła, aby drobny wyraz triumfu wypełzł na jej twarz. Nic szczególnego, mogła się bardziej postarać. Ale teraz przecież udawała. Z uśmiechem odebrała nagrodę, chociaż nie miała wielkiego sentymentu do pluszaków. Odezwała się, kiedy już odeszli dalej.
- Nikt nas nie śledził? - zapytała ciszej, by się upewnić. Ale nawet gdy się rozejrzała, nie wydawało jej się, aby byli pod obserwacją. Chociaż kto wie? To miasto ma wiele tajemnic i dziwactw, o których nie miała zielonego pojęcia - Jestem ci coś winna. Chyba mnie uchroniłeś od nieprzyjemności. Dziękuję. Więc skłamię, o ile nie podstawią mi pod nos nagrań i zeznań dwudziestu świadków - wzruszyła ramionami. Była na tyle inteligentna, aby wiedzieć, jak to wszystko działa. Czasem walka jest z góry przegrana i najlepszym rozwiązaniem jest minimalizacja strat - Kaguya. Miło poznać - nie zorientowała się, że nastolatek nosi bardzo dziwaczne imię należące do jednego z bogów. Tylko jej coś świtało w pamięci, ale nie przywiązywała do tego wagi. Chyba nie miała okazji i potrzeby stykać się z rzymską mitologią - Nie. Pracuję w szpitalu. A coś takiego... zdarzyło mi się wcześniej raz. Ale zakończyło się na pogróżkach z mojej strony - odpowiadała, pobieżnie oglądając inne stoiska bez większego zainteresowania. Misia niosła pod pachą - Gdybym była nauczycielką, to po tygodniu pewnie dałabym sobie spokój. Użeranie się z takimi osobnikami jak oni to istna tortura - z drugiej strony była na tyle perfekcyjną studentką, że zapewne uczyłaby w naprawdę renomowanej szkole. Ale jej to nie kręciło ani trochę.

- Nie narzekam na to miasto - wzruszyła ramionami idąc dalej. Miała mieszkanie, interesującą i dobrze płatną pracę, mogła w spokoju prowadzić swoje badania. Podchodziła do wszystkiego z pewnym dystansem, szczególnie do wielkiego napisu "Eden", którego znaczenia nie potrafiła rozwikłać, chociaż też nie poświęcała temu tak wiele uwagi, jakby mogła - Jakie pytania ci się jeszcze cisną na język? - jej wybawca był bardzo dziwny. Wypytywał na samym początku o dość nietypowe sprawy. Ale nie było żadną tajemnicą, że jest jej dobrze. Z pewnością dalej miałaby na swojej twarzy wymalowany stoicki spokój, gdyby nie pewno bardzo głupie pytanie zadane przez pewnego smarkacza... W ułamku sekundy znacznie się zachmurzyła, powieki zaczęły jej momentalnie drżeć - Do... Do cze-czego zmierzasz? - wycedziła z ogromnym wysiłkiem przez zęby, kiedy czerwieniała. Tylko niedawny heroiczny czyn, którego dokonał chłopak powstrzymywał ją przed przyrąbaniem mu torebką, albo z plaskacza. Jeszcze nad sobą panowała. Jeszcze.

Zęby Japonki zazgrzytały, wyrażając dalece posunięty brak zadowolenia ze strony ich posiadaczki. Ciężko być zachwyconym z towarzystwa kolesia, który bawi się w przesłuchanie i powolne wyciąganie z niej informacji. A że miała swoje brudniejsze sprawy, nie mogła sobie pozwalać na zdemaskowanie. Nie nudziła się na wyspie, bo większość czasu zabierały jej badania nad esperami oraz bierna opieka nad krewną. Problem był jeden, a mianowicie nie znalazła sobie faceta - Nie. To dziwne pytanie jak na licealistę - niemal warknęła w odpowiedzi. Widać było na pierwszy rzut oka, że jest bardzo, ale to bardzo mocno wku... rzona. Nagle zaczął na nią patrzeć. Młody chłopaczek, jakich mogła oglądać do woli każdego dnia, ba, sami przyłazili do jej gabinetu. Pana Hammurabiego obdarzyła lodowatym, spokojnym spojrzeniem. Z jego tonu głosu oraz postawy szybko wywnioskowała, że byłby niezłą męską prostytutką. Ona panowała nad swoimi hormonami na tyle dobrze, by nie korzystać z usług takich panów. Mimo to, spojrzawszy na Neptuna, pokusiła się o cień uśmiechu. Niespodziewanie nachyliła się do niego, po czym wyszeptała - Marzę teraz o jednej rzeczy... by zajrzeć ci do mózgu.

Cóż, spodziewała się, że bardziej zastraszy młodzieniaszka. Może gdyby wiedział, że była neurologiem, wziąłby to bardziej na poważnie. Ale trzeba było skończyć z tymi pogaduszkami, bo takie sprawy mogą ją tylko wciągnąć w kłopoty. Co, jeśli taki Neptun jest agentem Judgementu, który dla niepoznaki był nawet gotowy uszkodzić kilku kolesi? Przecież żaden patrol ich do tej pory nie dopadł, więc to może coś znaczyć. Szczególnie, że całe miasto jest najeżone kamerami.
- Organizacji. Phi - zaśmiała się szyderczo, patrząc z pobłażliwością na zapalczywego chłopaka - Ile ty masz lat? Siedemnaście? Osiemnaście? I kim niby jesteś? Jakie masz teraz miejsce na świecie? Nie, nie pójdę lekkomyślnie za dzieciakiem, który ma jeszcze mleko pod nosem. Tym bardziej w grupę kryminalną, co chyba wynika z twojej wypowiedzi, umiejętności oraz ogólnego kontekstu naszej rozmowy - tak, doskonale, udawaj praworządną. Karm ich kłamstwami. Dbaj o dobro rodu. Hańba nie wchodzi w grę - Czego byś mi nie oferował, nie zamierzam przystać do pierwszego lepszego zbira w niejasnym celu - fakt, eksperymenty brzmiały ciekawie. Ale dało się to interpretować na wiele różnych sposobów. Poza tym nie mieszałaby kogoś takiego jak Neptun do swoich prywatnych spraw. Przede wszystkim mu nie ufa.

Cała ta jego historyjka... Tak, on musi być tajniakiem. Skrzywiła się obdarzając go zirytowanym spojrzeniem - Każdemu przechodniowi coś takiego gadasz? Przy pierwszym spotkaniu proponujesz mi wejście w dziwne przedsięwzięcie. I o co ci chodzi z tymi wybitnymi jednostkami? Bo wychodzi na to, że są to dla ciebie losowi ludzie. To brzmi źle. Po tygodniu aktywniejszej działalności cię przymkną, jeżeli będziesz się tak zachowywał - nie, żeby czegoś żałowała. Był idiotą, jeżeli naprawdę był tym, za kogo się podawał i zdradzał jej ot tak swoje plany. A jeśli będzie na tyle sprytny, że dłużej przetrwa, może go kiedyś zobaczy na stole operacyjnym w nielegalnym szpitalu, w którym pracowała - Ciężko mi uwierzyć, że gadasz o tym, kiedy obok nas przechodzą inni ludzie - nie miała ochoty donosić na tego osobnika. Może kiedyś uratuje mu życie i zerżnie za to od niego kasę, co jej się osobiście podobało. Niestety, jak będzie się z tym tak obnosił, na pewno szybko wpadnie w łapska służb porządkowych. Nie chciałaby być w to zamieszana. On wyglądał na straceńca. Jak go przymkną, to może sypać na lewo i prawo - Chyba nie wyglądam jak bezrobotna potrzebująca pracy dorywczej. Mam sporo poważnej pracy i bardzo, ale to bardzo nie lubię, kiedy ktoś zakłóca mój spokój - w tym momencie wystarała się nawet o potępieńcze spojrzenie skierowane na Neptuna - Wszystko co nielegalne, jest niebezpieczne. W mniejszym lub większym zakresie. Bagatelizowanie tego, to kopanie pod sobą grobu. A zresztą, po co cię pouczam, skoro i tak cię nie powstrzymam? - wzruszyła ramionami. Zdecydowanie nie była najlepszym pedagogiem. Od niej oczekiwano tylko badania mózgów.

Gdzieś dalej nad parkiem niebo rozświetlał pokaz fajerwerków. Kilka osób przystanęło, przyglądając się mu z błyszczącymi oczami. Szkoda, że nie mogli być w dwóch miejscach na raz.

Nikt Kaguyi i Neptunowi na szczęście nie przeszkadzał albo się nimi przejmował. W porównaniu z atrakcjami byli dość kiepską rozrywką. Dalszą rozmowę jednak przerwał im telefon, ale nie jeden. Nagle cały plac rozdzwonił się w rytm różnych melodii i tonów. Także Kaguya i Neptun mogli poczuć pozytywne wibracje, jeżeli tylko posiadali odpowiedni sprzęt.

Nie chciała rozumieć Neptuna i jego dziwacznych pomysłów. Miała na głowie lepsze rzeczy do roboty, od odwalania za jakiegoś zbuntowanego nastolatka ryzykownej pracy. Niech sobie haruje, niech bawi się w uliczne walki, ona się nie będzie do tego mieszać. Nawet z pacjentami z nielegalnego szpitala nie rozmawiała zbyt wiele. Nie chciała znać ich spraw, nie chciała w to wchodzić zbyt głęboko. Zależało jej tylko na dodatkowych pieniądzach.
Wzruszyła ramionami. O, trafił sobie na kobietę, która nie będzie niczego nikomu zwracać. Tyle miał szczęścia. Dalej nosiła swojego misia, chociaż nijak nie był jej potrzebny. No dobrze, trochę czuła się dumna z tego, że ładnie strzeliła, ale się nie przyznawała do takich uczuć. Emocje, które zajmowały chłopaka, ją praktycznie nie obchodziły. Mimo to lekko odsunęła się od niego, kiedy z wyraźną wściekłością rzucił swym telefonem w losowe miejsce. Dobrze, że nie spowodował tym żadnych problemów.
Westchnąwszy, sięgnęła po swoją komórkę. Przecież nie zginie, jeśli przeczyta jakiś tekst, prawda? Zerknęła na treść smsa - Dobrze jest mi jak jestem taka, jaka jestem - mruknęła pod nosem, analizując podesłaną wiadomość. Głupkowate pytanie chłopaka puściła mimo uszu. Jego sprawa, że właśnie roztrzaskał swoją komórkę o miejską infrastrukturę.

- Jasne. Dziękuję za ratunek - wysiliła się na uśmiech - Może się jeszcze spotkamy. A może nie - i odeszła w swoją stronę, poprawiając niesforną grzywkę. W rękach niosła misia, jakby była jakimś bachorem. Ale ładny strzał był chyba najlepszą rzeczą, jaka ją dzisiaj spotkała.
Z każdym krokiem oddalała się od swojego wybawcy. Olała go? Dała mu "kosza"? Nie wyraziła odpowiednio wdzięczności? Jakkolwiek by tego nie interpretować, nie da się ukryć, że była dość oschła.
Wizytę w cukierni przełożyła na jutro. Kręcenie się dalej w tych okolicach mogło być strzałem w stopę. Kto wie, czy ktoś właśnie nie przeszukuje monitoringu, by później zacząć ją poszukiwać ze względu na incydent? Rodzina była najważniejsza. Przyśpieszyła kroku zmierzając do miejsca, które od jakiegoś czasu zwała domem.

[z/t]