Wrak statku

Na wodzie kołysze się stary, opuszczony statek. Już na pierwszy rzut oka widać, że ma sporo lat. Kilka z jego części odpadło i zostało wraz z upływem czasu zakopane pod piachem, tworząc dookoła wraku swoiste mielizny. Kadłub ze strony rufy ma potężną dziurę, przez którą wpłynęła woda i drobne zwierzęta. Stoi kilkanaście metrów od brzegu, osadzony na płyciźnie, przez którą zapewne utonął. Wszystko pokryła rdza a między pomieszczeniami powyrastały drzewa i roślinność wodna. Niewielu ludzi wie o tym miejscu - jest sporo oddalone od portu, trzeba przejść przez las. Kiedy już dotrze się na miejsce to widok piorunuje swoją niesamowitością. Na prawej burcie majaczy zamazany napis "Saint Bridgette 05".

Różowowłosa siedziała we wnętrzu wraku, nucąc sobie pewną pioseneczkę pod nosem. Nuciła niezwykle melodyjnie, ale tak cicho, że nie była dobrze słyszalna. Ubrana w różowy strój kąpielowy z wieloma słodkimi akcentami i lekkim uśmiechem na twarzy, siedziała, nogi skrzyżowane. Lubiła to miejsce, bo było malownicze, jak z jakiejś bajki, opowieści. Naprawdę dobrze pobudzało jej wyobraźnie do komponowania i śpiewania piosenek. Do tego pogoda do podpłynięcia tu była naprawdę wyborna. Przynajmniej dla niej. Ale dla niej każda pogoda jest wyborna. Jedyne co jej w tym miejscu przeszkadzało, to jak bardzo samotne ono było.
Monday obróciła się szybko gdy usłyszała jakiś dźwięk. Od razu rozpoznała pluski wody, i cichy, ale jednak słyszalny głos. Człowiek. Wzbudziło to jej ciekawość niemiłosiernie. Sama nie była zbyt długo na tym, trzeba przyznać, majestatycznym wraku, ale zawsze trochę kompanii by jej się przydało. Szczególnie, że najczęściej odstrasza ona ludzi, zanim ci zdążą ją dobrze poznać. Wyjrzała delikatnie z wnętrza wraku i zobaczyła dziewczynę w stroju kąpielowym, wyciągającą właśnie ze swojej torby aparat. Dziewczyna naprawdę przykuła jej uwagę - może dlatego, że nigdy nie widziała wielu osób z zagranicy i jedyną taką osobą jaką spotkała była jej matka.
W każdym razie Mon się zaciekawiła - ale w ogóle nie wiedziała jak podejść do dziewczyny. W końcu większość swojego życia i prób zaprzyjaźniania się nie działało. Więc... jak.
"Pokaż swoje dobre strony! Śpiewaj." - powiedział głos, a ona jak to zawsze posłuszna zaczęła, wpierw cicho, a później coraz głośniej:
Itsu demo I love you kimi ni Take kiss me
wasurerarenai kara boku no daiji na memorii
dorayaki wa shushoku ni narenai
naraba uwagaki shichae ba boku no omoi douri
Była to pierwsza piosenka jaka jej na myśl przyszła. Śpiewała ją płynnie, po japońsku. Jej głos był niezwykle melodyczny i harmonijny, nie dziwne, że przez wielu była nazywana boginią śpiewu. W sumie... to jedyny komplement jaki kiedykolwiek otrzymała.
Wyszła z wnętrza statku i popatrzyła się na dziewczynę przyjaźnie przymrużając oczy, a uśmiech na jej ustach stosunkowo się poszerzył.
"Tylko mi tego nie zepsuj." powiedział Inei ostrzegawczo.

Kiedy dziewczyna nagle zbladła i zaczęła wyglądać na przerażoną, to jej serce zaczęło bić szybciej i ona sama zaczęła się bać. Już ją wystraszyła? Powinna wiedzieć lepiej! W końcu ona zawsze...
W jej głowie rozległ się donośny śmiech.
"Niech cię, Inei!"
Głos jednak nie przestawał się śmiać.
Tak się wciągnęła w tę mini konwersacje z Inei, że aż nie zauważyła jak dziewczyna w końcu uspokaja się i nawet uśmiecha. Dopiero głos wyrwał ją z tego dziwnego transu. Demona. W sumie, nie przejęła się tym zbytnio - nazywana była już tyloma rzeczami, że demon to jedno z milszych określeń. Spuściła jednak lekko głowę, jak gdyby w geście przeprosin.
Uniosła wzrok dopiero po komplemencie, jaki rzuciła brunetka.
- Dziękuję. Znaczy się nie śpiewam tak dobrze! Znaczy się... - to mówiąc nagle wyprostowała się i zaczęła machać rękami we wszelkie strony świata.
"Przestań, wyglądasz jakbyś miała atak."
Rumieniec Monday można było by porównać do koloru jej włosów. Wzięła jednak głęboki wdech próbując okiełznać całkowite zawstydzenie wymalowane na jej twarzy. Wdech. Wydech. Wdech. Wydech.
- Miło mi cię poznać Freya. Niezwykłe imię. - kolejne niezręczne zdanie które wypadło z jej ust. Nic dziwnego, że jest określana dziwaczką - Ja jestem Monday. - przez chwilę zastanawiała się, czy podać swoje nazwisko, ale rozmyśliła się.
Już prawie całkowicie zwalczyła rumieniec, gdy z ust Frey'i padł kolejny komplement. Otworzyła swoje czerwone oczy szeroko, a jej twarz na szczęście nie była aż tak czerwona jak przedtem.
- Oh! Te... to nic takiego... - powiedziała, uśmiechając się przy tym szeroko.
"Z kim ja się zadaje."
"Ine~ei!"
Nagle zauważyła krew spływającą z jej czoła.
- Ojej... boli? Mogę jakoś pomóc?