Kaguya Hattori

Imię i nazwisko: Kaguya Hattori
Płeć: Kobieta
Data urodzenia: 15 czerwca 2007 roku
Wzrost: 162 cm
Waga: 53 kilogramy
Grupa krwi: A
Pochodzenie: Kioto, Japonia
Zajęcie: Neurolog – oficjalnie pracuje w specjalistycznej placówce dla esprów. Na boku pracuje w nielegalnym szpitalu we wschodniej części miasta, gdzie zajmuje się esprami, którzy nie chcą korzystać z oficjalnej, miejskiej opieki medycznej. W zamian za to, oprócz sowitego wynagrodzenia, może też czasem zajrzeć do mózgów zmarłych w czasie operacji.

Umiejętności:
Lingwistka (język angielski): poziom 5 (bonus)
Lingwistka (język japoński): poziom 5 (rodzimy)
Wiedza (medycyna): poziom 5
Inteligencja: poziom 4
Skupienie: poziom 4
Zręczność: poziom 4
Wiedza (moce esprów): poziom 3
Wiedza (chemia): poziom 3
Aktorka: poziom 3
Wytrzymałość: poziom 3
Refleks: poziom 3
Mistrz broni (broń obuchowa): poziom 2
Mistrz broni (broń palna): poziom 2
Kucharka: poziom 2
Giętkość: poziom 1

Przedmioty specjalne:
Pałka teleskopowa – noszona na co dzień. Oczywiście nie paraduje z nią w szpitalu. Kupiona legalnie.
Gaz pieprzowy – podobnie, jak powyżej.
Beretta 92 – trzymany nielegalnie pistolet w skrytce pod dywanem wraz z niewielkim zapasem amunicji (2 magazynki). Kupiony na czarnym rynku.


Nie ma co ukrywać – wystarczy jedno spojrzenie, aby zakochać się w młodej pani neurolog.
Należy zwrócić uwagę na długie, perfekcyjnie czarne włosy. Pomimo usilnych wysiłków ich posiadaczki związanych z nieskończonym ich czesaniem i zmienianiem szamponów, dalej pozostają niesforne. Czasami zdarza się, że jeden z kosmyków przysłoni jej oczko. Wygląda wtedy szczególnie słodko, kiedy stara się za wszelką cenę z tym uporać. Ale pomimo tych złośliwości matki natury, ani myśli o zmianie fryzury.
Zatem idąc dalej, na pewno naszej uwadze nie umkną ciemne oczy, które wydają się epatować spokojem. Ich kształt jest nieco ukośny jak u Azjatki przystało, ale też nie rzuca się to mocno w oczy ze względu na domieszkę europejskiej krwi. Podobnie sprawa ma się z barwą jej skóry – nie jest ściśle żółta, ale też na pewno dostrzeżemy ślady pochodzenia z kraju kwitnącej wiśni.
Jej usta nie zachwycają namiętną czerwienią, a ona sama rzadko używa pomadki, można narzekać, że są odrobinę za małe. Delikatny nosek pięknie komponuje się zresztą twarzy, wydaje się być dopasowany co do milimetra.
Jej dłonie pewnie trzymają różne przedmioty pomimo pozornie kruchego wyglądu. Zwykle chodzi wyprostowana, co podkreśla dość atrakcyjną, powabną sylwetkę Kaguyi, chociaż nie znajdziemy u niej mięśni sugerujących, że regularnie cokolwiek ćwiczy. No i oczywiście te zgrabne nogi! Pechowo dla męskiej części społeczeństwa, nie chodzi w samych obcisłych ubraniach, a w zimniejsze dni nosi, o zgrozo, często luźne swetry. Równie dobrze można ją zauważyć noszącą jeansy, co spódniczkę, która czasem sięga odrobinę wyżej, niż do kolan. Zaś na buty na obcasach pozwala sobie niezmiernie rzadko, tylko przy ważniejszych okazjach. Więc niech nikogo nie zdziwi pani neurolog chodząca w trampkach.

Choroby fizyczne/cechy szczególne:
Nie jest wielką nowinką, że dokucza jej często bezsenność.

Wydaje się być miła, szczególnie dla swoich pacjentów. Tak długo, jak nikt nie będzie jej denerwował i zabierał czasu zbędnym ględzeniem, będzie sprawiać wrażenie przyjaznej osoby. Z czasem jej język może się coraz bardziej zaostrzać, aż w napływie furii spróbuje wyrzucić kogoś za drzwi samymi tylko słowami. Bo przemocy nie ma w zwyczaju używać, chyba, że chodzi o samoobronę. Tak generalnie można określić zachowanie panny Hattori w stosunku do nowo-poznanych osób i nieznajomych.
Więc co, jeżeli zna się ją jakiś czas? Wtedy nie umknie uwadze, że rzadko odkrywa swoje prawdziwe emocje, jakby to był jakiś sekret. Oczywiście nie zawsze jej się wydaje, a gdy chce coś nieudolnie ukryć, to wygląda przesłodko. No właśnie, kiedy na jej pięknym licu wystąpią leciutkie rumieńce, można się spodziewać reakcji łańcuchowej – zaraz będzie czerwona jak dorodny burak. Jednakże zawstydzać ją w ten sposób pozwala tylko znanym jej osobom, bo nieznajomi spotkają się tylko z westchnieniem wyrażającym jej przepracowanie oraz spojrzeniem pełnym dezaprobaty.
Jak sobie radzi z pracą? Ci, którzy codziennie z nią pracują, widzą, jak się przeciąża. Zdarzy się, że czasem nie zdąży odpowiednio nałożyć makijażu, innym razem narzuci na siebie zupełnie niepasującą kurtkę, czasem dopija w pośpiechu kawę w pracy. Prócz tego nie mrugnie nawet okiem, jeżeli w czasie operacji zaczną tracić pacjenta, albo stanie się coś naprawdę nieprzewidzianego. Po prostu zrobi co trzeba bez niepotrzebnych słów.
Prawdziwych przyjaciół ma niewielu, bo też o nich szczególnie nie zabiega. Ze współpracownikami zwykle nawiązuje tylko znajomość potrzebną wyłącznie do wykonywania zawodu. Nielicznym udaje się przebić przez lodową powłokę, którą się otacza.
Jest jedno czułe miejsce Kaguyi, w które lepiej najzwyczajniej w świecie nie uderzać – chodzi o rodzinę. Nieważne, czy to brat, czy daleka krewniaczka, zrobi dla bezpieczeństwa i honoru takiej osoby bardzo wiele. Będzie gotowa wynajmować najdroższych prawników, robić rzeczy, które przeczą godności człowieka, może mordować z zimną krwią noworodki, jeżeli tylko uchroni w ten sposób swoją rodzinę.

Choroby psychiczne/fobie/uzależnienia:
Ailurofobia - panicznie boi się kotów oraz odczuwa niepokój widząc obrazy/zdjęcia z kotami.
Pracoholizm – zostawanie po godzinach i poświęcanie się badaniom nad Esprami to bardzo szlachetne idee. Ale Kaguya zdaje się brać to wszystko trochę zbyt poważnie, skoro z ogromną uwagą śledzi wszelkie nowinki dotyczące esprów oraz ich mocy.

Cirilla Avery – córka starszej kuzynki Kaguyi. Zaciekawiona jej przypadkiem Kaguya przybyła do Kardli. Spotkali się niedługo później, a że we dwójkę łatwiej było opłacić mieszkanie – zamieszkały ze sobą.
Nie ma pojęcia, czy jeszcze ktoś z jej rodziny mieszka w Kardli.

Kaguya przyszła na świat w Kioto, dawnej stolicy Japonii. Cała jej rodzina była doskonale znana w krajowych kręgach medycznych i farmaceutycznych. Wujek miał wysokie stanowisko w korporacji produkującej leki, dziadek był znanym kardiologiem, a tatuś z mamusią pracowali w prywatnym szpitalu z niebagatelnymi zarobkami. Dziewczyna dorastała zatem w oświeconym gronie, które ją ignorowało. No dobrze, nauczyli ją czytać. Pięcioletni wtedy smark zaczął więc czytać: najpierw bajeczki, z czasem ciekawsze, ale dalej niepoważne lektury.
Trafiła do prywatnej, elitarnej szkoły, gdzie prędko dostrzeżono jej błyskotliwość oraz inteligencję na podstawie perfekcyjnych wyników egzaminów. Rodzice, którzy naprawdę nie przywiązywali wagi do wychowywania swojej córki, rzecz jasna nie zapomnieli, że trzeba się pochwalić wszystkim znajomym, jakie to ich dziecko jest wspaniałe. Nie ma więc co się dziwić, że Kaguya doskonale sobie zdawała sprawę ze swojej wyjątkowości. Jako że czasami za bardzo eksponowała swoje możliwości, spotykała się często z ostracyzmem ze strony koleżanek i kolegów. Bardzo łatwo, ku zdziwieniu nauczycieli, nauczyła się ignorować wszelkie próby dokuczenia jej.
W liceum hormony robiły swoje. Chociaż dalej pilnie wkuwała to, co trzeba, przestawała czasem nad sobą panować. Tak więc raz skrzyczała jednego nazbyt irytującego adoratora, a potem doszło do tego, że wyrzuciła otrzymane od niego czekoladki walentynkowe na oczach nieszczęśnika. Kiedyś też miała swoją arcyrywalkę. Spór między nimi był głośny na całą szkołę, a kłóciły się o wszystko, o co tylko mogły się sprzeczać licealistki. Odkąd wrzuciła jej do żarcia na stołówce środki na przeczyszczenie, nikt nie śmiał z niej żartować. Oczywiście, zatarła ślady, ale plotki i tak się rozeszły.
Nadszedł czas na studia. Z niewątpliwie wybitnym wynikiem dostała się do najlepszego uniwersytetu medycznego w Japonii. Niektórzy studenci byli zszokowani po pierwszych zajęciach w prosektorium, ale ona zniosła to całkiem dobrze, albo może inaczej - nie zrobiło to na niej jakiegokolwiek wrażenia. W tym czasie kolejne doniesienia o dzieciach z cudownymi mocami przykuły jej uwagę i chętnie czytała opinie najwybitniejszych lekarzy z całego świata na ten temat. Po dwóch latach studiów poświęciła się bez reszty neurologii. Kiedy tylko usłyszała o tym, że jej krewniaczka z Europy, Cirilla Avery, jest esprem, stwierdziła, że musi zbadać tą sprawę. Po ukończeniu studiów zaczęła szukać pracy na uczelniach i w placówkach medycznych Kardli. Miała dostatecznie dużo szczęścia, aby trafić do specjalistycznego szpitala dla esprów w wieku dwudziestu czterech lat. Od tego czasu urządziła się w tym mieście na dobre i poznała Cirillę, z którą zamieszkała po pewnym czasie.

Podobno strasznie się wścieka, kiedy ktoś wspomni o tym, że jeszcze nie znalazła sobie życiowego partnera.
Chodzą plotki, że łatwo ją spotkać we wschodniej części miasta wśród magazynów.
Któryś z jej współpracowników widział kiedyś, jak kupowała trufle w najdroższej cukierni w Kardli.
Już trzech facetów było z nią na pierwszej randce. Drugich nie było.

> a ona sama rzadko używa pomatki
Pomadki :c
 
Co ja robie tuuu uu~~
Co do umiejętności: zamienię leki na chemię, pałkę teleskopową na broń obuchową, a medycynę-neurologię na samą medycynę. Kaj? Szerszy zasięg umiejek będziesz mieć.
Poza tym KP jest dobra, nie mam się do czego przyczepić. Prosta, zwięzła historia podbiła moje serduszko. W każdym razie oficjalny akcept, idź grzeszyć.

Niby jesteś za stara na ocenę, ale 5- się należy...